Lie f desverdriet.info

Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.

Pijn is de laatste band die ons met de ex bindt

door een vrouw die het zelf uit gemaakt heeft

Ik beweer dat het verdriet van degene die een ander verlaat even groot kan zijn als het verdriet van een verlatene.

Kijk, we hadden een superverliefd huwelijk.
Voor die man had ik Duitsland en een veelbelovende carriere verlaten en ben ik naar Nederland geëmigreerd. Voor het eerst echt geluk in een relatie! En genot.
Na een paar jaar kwam er slijtage. Door een, voor mijn smaak, geforceerd "open" huwelijk. Ik schaamde mij voor mijn jalouzie. Competitie was er ook, omdat we hetzelfde werk deden. Ook verschillen in smaak, filosofie en interessen speelden een rol.

Toen stierf mijn vader.
Ineens wist ik: alles moet anders, ik moet weg.
Absurd! Ik had toen net alles waar ik lang van gedroomd had. Een mooie, lieve man die ondanks zijn ontrouw van mij hield en op wie ik nog steeds verliefd was. Ik was cum laude gepromoveerd en had een vaste baan aan de universiteit, een huis aan de gracht. Een luxe leventje.
Toen ik alles had bereikt wat ik vroeger zo graag wilde werd ik overvallen door paniek en vluchtneiging. Zelfdestructie? Bevrijding?
Naar mijn gevoel had ik geen keuze.

Hij wilde geen scheiding. Maar wel had hij een vriendinnetje die, zo gauw ik weg was, snel zijn volgende vrouw zou worden. Ik vertrok met alleen wat koffers en een paar meubels van mijn familie. Het huis en het meeste wat erin zat liet ik hem, omdat ik mij schuldig voelde - voor het weggaan.
Het vreemde was dat ik nog steeds van hem hield. Nog steeds verliefd was ik. Hij was een heerlijke lover en samen hadden we intens verliefde dagen beleefd en verrukkelijke reizen gemaakt. Ik was verslaafd aan hem geraakt.
De eerste drie, vier jaar van onze relatie waren mischien de "lekkerste" jaren van mijn leven. Als ik had geweten hoe moeilijk het afkicken zou zijn, had ik waarschijnlijk niet het lef gehad om weg te gaan.
Maar na ongeveer 7 jaar zag ik mijn toekomst binnen die relatie als in een gouden kooi. Een nachtmerrie. Mijn verlatingsangst en jalousde zouden almaar erger worden en de frustratie in mijn werk, door de continuë vergelijking met hem, zou ook niet minder worden. Ik was bang dat mijn gebrek aan bewondering voor zijn werk en ideën in minachting zou omslaan.
Ik ging.

Hoe ik, die dag, van het mooi ingerichte grachtenpand met een paar koffers in de uitgewoonde
anti-kraak-etage ben gekomen, weet ik niet meer. Ik had er een tijdelijk onderkomen.
Ik weet alleen nog dat alles onwerkelijk leek.
Nog onwerkelijker was het als ik in de jaren daarop langs mijn vorige huis kwam. Van de overkant ovan de smalle gracht zag ik hoe in "mijn" kamer licht brandde. Mijn "opvolgster" zat, overwoog ik, aan het buro bij het raam; ook de andere kamers, lampen, gordijnen zagen er uit als was niets gebeurd.
Ik kreeg een griezelig gevoel van een soort parallel leven, alsof ik hier en aan de overkant van de gracht tegelijk ook leefde. Alsof ik mij in de ruimte én in de tijd kon verdubbelen. In het huis was het nog "vroeger" - of er heerste een mogelijke werkelijkheid die net zo goed had kunnen gebeuren. Die leek zelfs waarschijnlijker en normaler dan wat mij was overkomen.
In het begin durfde ik nauwelijks in de buurt van het oude huis te komen, niet eens in de kroegen, winkels, straatjes eromheen. Dít leven was over - naar een andere planeet verhuisd. Het moest dus onzichtbaar zijn.


Bang om gek te worden
Na de scheiding heb ik drie jaar geleden als een hond. Ik voelde mij schuldig dat ik hem had verlaten. Tegelijk was ik gekwetst dat hij meteen na mijn vertrek weer een relatie had. Ik was totaal in de war. Alleen, mislukt, hopeloos, ziek, depressief, bang om gek te worden. En toch wilde ik niet terug en had ik niet echt spijt van mijn besluit. Ik had nog steeds het gevoel: lieber ein Ende mit Schrecken als ein Schrecken ohne Ende.

Nu een kritische kijk terug.
Vroeger keek ik naar wat allemaal mis was met hém. Later zag ik hoe ik zelf tot de situatie heb bijgedragen, die ik dan niet meer kon verdragen. Door mijn onzekerheid, mijn moralistisch idealisme (niet jaloers willen zijn) en angst voor conflicten kon ik de spanning, het risico en de onvermijdelijke wrijving binnen de relatie niet aan. Dan maar liever helemaal niets!
Ik leed onder mijn overgevoeligheid,maar was er stiekum ook trots op. Ik voelde mij zielig vanwege zijn vele slippertjes en wilde tegelijk de supertolerante progressieve vrouw zijn die tegen alles kan. Ik vond toen ook dat hij oppervlakkig was, omdat hij zich na de scheiding zo snel weer met iemand troostte. Alsof ik een beter mens was als ik meer leed!
Ik wentelde mij in mijn pijn. Die zich mengde met het diepe verdriet om het verlies van mijn vader. Ik maakte het lijden tot mijn identiteit.


Ouder, maar wijzer?
Ik zie dat gepassioneerde lijden nu niet meer als een "deugd".
Voor een deel is het lijden iets waar wij ons aan vastklampen als we de houvast van de liefdesrelatie of familie verliezen. We straffen ons zelf en willen eigenlijk de ander daarmee treffen.
Wij dramatiseren en maken er een mooi verhaal van, waar we zelf held of slachtoffer of liefst allebeide zijn.
Het onvermogen om verlies en verandering te aanvaarden verheffen wij tot tragische dimensies en voelen ons rebel. Terwijl het eigenlijk conservatisme is.
Uiteindelijk kan uit de ellende iets waardevols voortkomen. Eerst moet je leren het mooie los te laten en dan moet je de pijn leren loslaten, dat is minstens even moeilijk. De pijn is de laatste band die ons met de verloren persoon verbindt. Als je jezelf daarvan kunt bevrijden, zonder de herinneringen te vervalsen of het vroegere geluk te kleineren. groei je naar een grotere vrijheid toe.
De pijn vergaat niet door afleiding of ontwijking, maar juist door haar volop te voelen.
Dit heb ik bij een boeddhistische vriend geleerd: dat pijn oplost door erna te kijken. Wanneer je er geen gedachten, oordelen, verwijten of rechtvaardigingen aan vastplakt

Ik heb na de scheiding een compleet ander leven geleid. Het was alsof ik een ander mens was geworden. Andere vrienden, nieuwe interessen, meer verdieping, meer openheid, creativiteit en innerlijke groei.
Nu heb ik ook heel andere idealen over een goede relatie.
Gelatenheid - dat heb ik vroeger met onverschilligheid en ongevoeligheid verward. Dat was een grote vergissing.
Amor fati noemt Nietzsche het liefdevol aanvaarden van het eigen lot - inclusief de pijn en de eigen dwalingen. Dat is niet hetzelfde als passiviteit!
Ook dat weet ik nu pas goed te onderscheiden. Er zit - terugkijkend wordt dat pas duidelijk - een eigenaardige precisie in de eigen levensloop, al lijkt die nog zo grillig en toevallig.


Ik ben wat ik doe maar vooral ook wat mij overkomt.

"Ik"- dat is geen porceleinen pop, hard maar kwetsbaar. Maar een stroom van ervaringen die geen moment hetzelfde is. Ik weet nu dat ik een ander pas geheel kan aanvaarden als ik goed met mijzelf kan leven. En ik ben nu dolgraag alleen.

D.